Je leven geven voor het werk van een Ander bundelt de bijdragen van Luigi Giussani aan de laatste Geestelijke Oefeningen van de Fraterniteit van Gemeenschap en Bevrijding die hij meemaakte (1997-2004). Hij laat erin zien hoe de hedendaagse cultuur de zin van het leven heeft losgekoppeld van de ervaring. Zelfs waar nog sprake is van God, wordt Hij niet langer opgevat als de zin van het leven, maar als ‘iets’ dat los staat van het dagelijkse bestaan. Zo wordt ook de werkelijkheid beroofd van haar zin en rol als teken. Deze opvatting houdt verband met de reductie van het christendom tot ethiek of louter religieus discours: er wordt een Christus voorgesteld zonder Kerk, zonder lichaam in de geschiedenis, en daardoor ‘ontbeert de ervaring die de mens heeft van Christus de mogelijkheid geverifieerd te worden in haar gelijktijdigheid, dat wil zeggen in de waarheid van wat Hij over zichzelf gezegd heeft’. Hoe kunnen we uit deze situatie komen? Alleen als we verbaasd raken over de gebeurtenis van een ontmoeting met een uitzonderlijk aantrekkelijke menselijke aanwezigheid – waarbinnen Christus zich, in het leven van de Kerk, ervaarbaar maakt – die de vraag doet opkomen: ‘Hoe kan iemand zó zijn?’